Na een koude douche (er was geen warm water) en een ontbijt gingen wij naar het (lege) plein waar gisteren nog de markt was. Een lokale gids leidde ons rond. Het eerste waar aandacht aan werd besteed was natuurlijk het belangrijkste gebouw in Djenné; de Moskee.

Aangezien het voor niet- Moslim niet mogelijk is om de Moskee te bezoeken vertelde de gids ons op het plein over het gebouw. Daarna liepen wij verder en onze gids verklaarde een aantal dingen over de verschillende soorten gebouwen. Sommige hebben een Marokkaanse invloed, anderen Ethiopische of lokale invloeden. Djenné is ook bekend als centrum voor het Koran onderwijs. Dit wordt op verschillende niveaus onderwezen. Het grootste deel van het onderwijs wordt gedaan in de huizen van leraren zelf, zodat de klassen klein (ongeveer 10 tot 15 kinderen) zijn. Wij bezochten ook een kunstenaar die Bogalan maakte. Sommige van mijn reispartners wilden dekens of kleden kopen en het onderhandelen over de prijs duurde een tijdje, maar na 20 minuten was er een overeenkomst. Wij bezochten ook een plaats waar ze zilveren juwelen die typisch voor dit gebied zijn maken en verkopen.

Rond 10.30 uur verlieten wij Djenné om naar Mopti te gaan. Djenné is niet gelegen aan de hoofdweg van Bamako naar Mopti, zodat we eerst naar die weg moesten terugkeren en de Bani rivier opnieuw moesten oversteken per veerboot. Na het reizen van 130 kilometer kwamen wij in Mopti aan. We gingen naar het hotel, maar opnieuw was er een probleem. Ze hadden ons niet verwacht en de geboekte kamers waren niet beschikbaar. Wij konden enkele andere kamers krijgen, maar moesten dan wel de douches en het toilet delen. Wij beschouwden dit niet als probleem. Later bleek het een fout van Momo te zijn. Hij dacht dat wij in Mopti moesten blijven, maar volgens het reisplan moesten wij naar Bandiagara gaan. Nadat hij de dingen herschikte, gingen wij de stad in, waar wij bij een restaurant dicht bij de haven lunch hadden. De omgeving van deze haven is vrij vuil. Momo, onze gids, verliet ons hier om een aantal zaken te regelen.

Nadat wij wat geld op de zwarte markt (in een lokale winkel) hadden gewisseld, gingen wij naar het oude deel van de stad en bezochten een Moskee. Ze waren bezig met de restauratie van het gebouw. Dit betrof voornamelijk het opnieuw pleisteren van de muren. In bassins werd klei gemengd met mest en droog gras om het pleister te maken.

Na dit bezoek, gingen wij naar een marktplaats met winkels van lokale kunstenaars. Heel wat maskers, juwelen en kleren. Ik kocht een broek van uitstekende kwaliteit (althans dat werd verteld, maar bleek dit tegen te vallen) en een overhemd. Na dit bezoek gingen wij naar het nieuwe deel van de stad om de markt te bezoeken. Hier verkopen ze heel wat dingen, maar ik er was niets van mijn gading. Met een boot gingen wij op de rivier. De meeste boten worden hier gebruikt voor vervoer van allerlei goederen.

Na een korte reis kwamen wij aan bij een soort scheepswerf. Wij zagen hoe smeden spijkers, vishaken, pijlen en materialen, die worden gebruikt om de houten schepen te maken, maakten. De schepen worden gemaakt van teakhout dat uit andere delen van Mali komt. Zij vertelden ons dat er een overvloed van teakhout is, maar toen ik vroeg of ze voor gekapte bomen ook nieuwe plantten, was het antwoord negatief. Zo is het voorspelbaar dat in paar van jaar een nieuwe milieuramp gaat gebeuren. De schepen worden met de hand gemaakt. Het buigen van het hout wordt gedaan door het te branden. Het vergt ongeveer 2 tot 3 maanden om een boot (afhankelijk van de grootte) te bouwen. Om de boot waterdicht te maken, gebruiken ze (motor) olie. Ze smeren het hout hier me in.

Na dit bezoek gingen wij naar de vismarkt. Er was amper verse vis, de meeste vis wordt gedroogd en verkocht aan andere regio’s in Mali en heel wat vrachtwagens werden geladen met de droge vissen. Gedroogde vis kan ongeveer 1 tot 2 weken voor consumptie worden goed gehouden. Dit is waarschijnlijk de grootste vismarkt in Mali.

Wij liepen terug naar de bus en gingen naar het hotel waar we wat kleren wasten en een douche namen. Bij de bar dronk ik een bier en sprak aan Peter en Mely, mijn Zwitserse reispartners. Na het diner pakte ik mijn bagage voor de volgende dagen in Dogon. Rond middernacht ging ik naar bed.

Eerste publicatie: 02 april 2006
Laatste update: 31 mei 2008
© A. Heeroma